Prije 26 godina, na današnji dan, minobacački projektil kalibra 120 milimetara, ispaljen sa srpskih položaja (što će u godinama poslije i presude pokazati) ubio je 68 i ranio 144 civila.
Piše: Elma Begović-Omerašević
Da Vojska RS-a nije pravila razliku između vojnih i civilnih meta, dokazano je u Sarajevu, kroz najdužu opsadu jednog grada u modernoj historiji, nebrojeno puta. Da je cilj bio etničko čiśćenje, razaranje i uništavanje grada i njegovih stanovnika, “razvlačenje pameti” građanima Sarajeva, što je precizna naredba generala Vojske RS-a, jasno je bilo i tog užasnog 5. februara 1994. godine, koji će u historiji Sarajeva, Bosne i Hercegovine ostati upisan kao dan masakra nad nedužnim civilima koji su meta postali zato što su izašli na pijacu, na Markale.
Tržnica Markale u Sarajevu u toku opsade grada od 1992. do 1996. godine, bila je meta skoro svakodnevnih granatiranja od strane Vojske RS-a. Prvi masakr desio se prije tačno 26 godina između 12:10 i 12:20 poslije podne.
Ubrzo nakon ovog napada UNPROFOR je optužio Armiju Republike Bosne i Hercegovine, misleći da je granata ispaljena sa njihovih položaja. Međutim, kasniji izvještaj UNPROFOR-a je konstatovao grešku te naveo da se ne zna tačno s kojeg je položaja ispaljena granata. Tek u januaru 2004. godine, pred Haškim sudom, a na osnovu svjedočenja balističkog eksperta Berke Zečevića, dokazano je da je za ovaj zločin kriv Stanislav Galić, srpski general koji je komandovao opsadom Sarajeva. Za masakr na Markalama i druge stravične zločine osuđen je na doživotnu kaznu zatvora.
5. februara 1994. godine na gradskoj tržnici ubijeni su civili: Senad Arnautović, Ibrahim Babić, Mehmed Baručija, Ćamil Begić, Emir Begović, Vahida Bešić, Gordana Bogdanović, Vaskrsije Bojinović, Muhamed Borovina, Faruk Brkanić, Sakib Bulbul, Jelena Čavriz, Almasa Čehajić, Zlatko Čosić, Alija Čukojević, Verica Ćilimdžić, Smilja Delić, Ifet Drugovac, Dževad Durmo, Fatima Durmo, Kemal Džebo, Ismet Fazlić, Vejsil Ferhatbegović, Dževdet Fetahović, Muhamed Fetahović, Ahmed Fočo, Majda Ganović, Isma Gibović, Rasema Hasanović, Alija Hurko, Mirsada Ibrulj, Mustafa Imanić, Rasema Jažić, Razija Junuzović, Hasija Karavdić, Mladen Klačar, Marija Knežević, Selma Kovač, lbro Krajčin, Sejda Kunić, Jozo Kvesić, Numo Lakača, Ruža Malović, Jadranka Minić, Safer Musić, Nura Odžak, Mejra Orman, Hajrija Oručević, Seid Prozorac, Smajo Rahić, Igor Rehar, Rizvo Sabit, Zahida Sablja, Nedžad Salihović, Hajrija Smajić, Emina Srnja, Džemo Subašić, Šaćir Suljević, Hasib Šabanović, Ahmed Šehbajraktarević, Bejto Škrijelj, Junuz Švrakić, Pašaga Tihić, Munib Torlaković, Ruždija Trbić, Džemil Zečić, Muhamed Zubović i Senad Žunić.
Svih njih se moramo sjećati, jer niko od njih nije samo jedan broj u 68. Svi oni su sudbine, životne priče, ljudi, očevi, majke, djeca, braća, sestre, muževi i žene, svi su oni nekome bili velika ljubav i svi iza sebe ostavili nenadoknadivu prazninu.
Ne možemo je ispuniti, ali moramo se sjećati, zbog njih, zbog nas, zbog prvog masakra na Markalama i zbog toga što nije bio jedini.
Sjećajmo ih se kroz ono što su bili i ono što su trebali i mogli postati, a nisu – jer su u Sarajevu mete bile tržnice, redovi za vodu, porodilište.
hayat.ba