Počelo je. Konačno je počelo uklanjanje „Trgovke“. Možda drveni kompleks niste poznavali pod tim imenom, ali je dugo vremena prostor na Sebilju predstavljao pravo ruglo. Divnih radnji je nekad bilo u toj „drvenariji“ koja je zaklanjala svu ljepotu Bijele džamije i skrivala je od pogleda turista. Mnogo lijepog između knjižare i apoteke, a na ćošku zlato.
Definitivno je da zapuštenom Sebilju treba rekonstrukcija. Visočani žele da stari dio grada ponovo “procvjeta”!
OK. Ne svi.
Nostalgija i pogled na „dobra stara socijalistička vremena“ je sasvim normalna. Ipak, jako je teško napraviti „novi-stari“ sebilj kutak. Isti problem se dešava kinu „Odred“. Za one koji možda nisu znali podatak da je sebilj je arapska riječ u značenju “zgrada na putu u kojoj ima vode”, fontana posebnog oblika na trgovima, na kojoj je sebiljdžija zahvatao vodu iz korita i besplatno napajao žedne.
Visočke stare dućane – zanatske radnje koje su dotrajale i ne služe svojoj svrsi, a uz sve to imaju otrovni azbest krov, zamiijeniće park sa klupama.
Pored toga, Bijela (Šerefudinova) džamija neopravdano skrivana od znatiželjnih pogleda mnogih posjetilaca koji tokom cijele godine borave u Visokom ima šansu da zablista. Priliku ima iz Čaršijske i ulice Kralja Tvrtka.
Ljubitelji web-istraživanja saznaće između ostalog i podatak da ovaj vjerski objekat ima veliku arhitektonsku važnost za grad i okolinu. Prvi put je izgrađena 1477. godine, a sadašnji izgled je nakon potpune rekonstrukcije, prema projektu arhitekta Zlatka Ugljena dobila 1980. godine.
Sebilj je stari dio grada i dugi niz godina nije uživao zasluženu pažnju. Stari zanati po kojima je Visoko nadaleko poznato oduvijek su bili dio visočke čaršije, samim tim i Sebilja.
Bilo bi idealno svjedočiti kvalitetnoj rekonstrukciji Sebilja, ponovnom oživljavanju zanata koji bi stare zanatlije bez sumnje mogli prenijeti na mlađe generacije.
Tradicionalni zanati koji uprkos svemu još uvijek nisu izumrli bi za nas trebali predstavljati neprocjenjivu vrijednost. Malo je gradova ne samo u Bosni i Hercegovini nego i u svijetu, koji se mogu pohvaliti tolikim brojem još uvijek aktivnih tradicionalnih zanata kao što su kožarstvo i krznarstvo (veoma stručne male radionice za preradu i izradu predmeta od kože i krzna), grnčarstvo, čibučarstvo, opančarstvo i naravno mali obrti koji se bave tradicionalnim načinom pravljenja suhomesnatih proizvoda.
Podsticanjem ljudi koji su zainteresovani za bavljenje ovim zanatima, te afirmacijom i brendiranjem proizvoda visočkih zanata spasili bi neprocjenjivo blago koje se, ako jednom bude izgubljeno, nikad više neće vratiti.