IN MEMORIAM
Vera Muzaferija
22.9. 2015 – 22.9. 2023.
Vera Muzaferija, rođena Čulum, 6. marta 1958. godine u Visokom. U Visokom završava osnovnu i srednju školu. Nakon završenih studija u Sarajevu, 31 godinu radila je kao profesor bosanskog jezika i književnosti u Gimnaziji „Visoko“.
Od srednje škole glumila je u amaterskom Teatru Total u Visokom, pod rukovodstvom profesorice drame Gordane Muzaferija. Od 2005. godine radila je kao pomoćnik režije i kostimograf u seniorskom ansamblu Teatra Total.
Godinama je bila jedna od glavnih karika čuvenog visočkog teatarskog neba.
Znanje i ljubav prema teatru godinama je prenosila i na svoje učenike, tako da je za školske i gradske priredbe sa učenicima pripremala recitale, performanse i drame. Rad školske dramske sekcije 2008. godine proširuje osnivanjem Omladinske scene Teatra Total gdje je radila sa omladinom kao pedagog, režiser, kostimograf, scenograf, a prije svega veliki prijatelj svih nas koji smo sa iskrenim zadovoljstvom provodili slobodno vrijeme najčešće promrzli u ledenom Gradskom kinu.
Zahvaljujući ogromnom entuzijazmu profesorice Vere i ljubavi prema književnosti i umjetnosti uopće, omladinci Totala ubrzo su krenuli sa uspjesima. Brojne premijere, reprize, a na festivalima mladih, od Konjica do Goražda i Sarajeva, osvajali su pregršt nagrada. Priznanja za najbolju predstavu, glumu, kostim i za cjelokupni projekat…
Oduvijek je profesoricu Veru krasila dobrota, srdačnost i pozitivnost. Bila je veliki drug bez interesa, nesebično je dijelila savjete, riječi podrške koje su često bile mehlem za dušu.
Učenici su često bilježili tipično njene, zlata vrijedne rečenice, a jedna takva glasi: “Djeco moja lijepa, šta god da se desi ne smijete odustati, samo naprijed, ne ustručavajte se biti hrabri, jer show must go on”.
Inteligentnim smislom za humor na časovima bi izvlačila iz svakoga ono najbolje. Govorila je da svi mi vodimo svoje “procese” i da u svakom čovjeku postoji „zrnce ljudskosti“, pa čak i u “otrgnutom iz svemira” Josefu K.
Uvijek s osmijehom na licu rješavala je sve životne nedaće i probleme.
Njena “magična riječ” bila je: ljubav.
Jedna od “najvećih imenica” bila je: Bosna. Samo zbog izgovorene “Bosne” sipale bi petice iz lektire “Zeleno busenje”.
Govorila bi da je Bosna važna. Za našu književnost, naš identitet, za sve nas.
Bila je ponekad i stroga. Ali, opet smo je voljeli. I poštovali.
Bila je privilegija poznavati Veru Muzaferija, rođenu Čulum s Hadžijine vode, profesoricu i razrednicu iz gimnazije.
Nedostajete.
Ismar Imamović
IV-a, 2002-2006.
“Blago onome ko je proživio u lijepom glasu, jer i poslije njega lijep spomen i ime mu živi”.
