Grad Visoko je stoljećima bio, a i danas je, jedan od centara kožarstva u ovom dijelu Evrope. Mnoge generacije visočkih kožara i porodica ugradilo je sebe i svoje znanje u ovaj časni zanat. Knjigu o visočkim kožarima i zanatu po kojem je grad Visoko prepoznatljiv jednog dana će stići iz štamparije.
Stručna kožarska škola u Visokom formirana 1928. godine.
Iz pera zapisničara visočkih vremena Zaima Muzaferije.
„TABAČKA TEHNOLOGIJA“
Tabaci najprije razrezuju kože i udaraju „nišan“ – znak vlasništva – na vratu, repu ili badžaku (kraku). Zatim ih nižu na uže pet po pet, prenose do rijeke i vežu uz davno pobijeno kolje, da se kvase – kisele jedan dan. Sutra će ih izvaditi iz vode da ih peru i cijede i na „sugaču“ na ramenima prenose natrag pod serdžije. Tu se kože steru na „čure“ i mažu po mesnoj strani krečom.
Tako se radilo vijekovima a tek sa ostalim novinama Austro-ugarske počeo se upotrebljavati sumporni natrium- Schwefelnatrium, što su tabaci pojednostavili u „šefnator“.
Pošto bi namazane kože odležale neko vrijeme na „tahti guletjoj“ skidala bi se vuna a kože bacale u drvene kace- krečluke. Nakon dva do tri dana kože su dolazile na „tahtu oprematiju“ gdje se skidala mesina gvozdenim demirom. Zatim se ispirao kreč i golice bacale u drvene hambašče. Tu su tabaci najprije gazali jedan sahat u čistoj mlakoj vodi i tek onda je koža bila pripremljena za štavljenje. U hambašči se sipalo po 40 oka istucanog ruja i onda se gazalo po 6-7 dana, zimi u vrućoj, ljeti u hladnoj vodi.
ZaiM