Različite drevne kulture su imale različite datume proslave Nove godine; Egipćani, Feničani i Perzijanci svoju su Novu godinu slavili u vrijeme jesenjeg ekvinocija, a Grci su slavili Novu godinu na zimski solsticij.
Civilizacije širom svijeta već najmanje četiri hiljade godina slave početak svake nove godine. Danas većina novogodišnjih proslava počinje na 31. decembar, zadnji dan u godini po gregorijanskom kalendaru i nastavljaju se do ranih jutarnjih sati 1. januara. Uobičajne tradicije proslave se odnose na prisustvovanje novogodišnjim zabavama, konzumiranje posebne novogodišnje hrane, donošenje ciljeva za sljedeću godinu i gledanje vatrometa.
Najranije zabilježene novogodišnje proslave datiraju nekih 2000. godina p.n.e. za vrijeme drevnog Babilona. Za Babilonce je početak nove godine označavao prvi mladi mjesec nakon proljetnog ekvinocija – dan na kraju marta s jednakom količinom sunčeve svjetlosti i tame. Oni su tu prigodu proslavljali masovnim vjerskim festivalom pod nazivom Akitu (izvedenica od sumerske riječi za ječam, koji se žanje u proljeće), koji se sastojao od različitih rituala svih 11 dana trajanja. Osim Nove godine, Akitu festival je slavio i mitsku pobjedu babilonskog boga neba Marduka nad zlom boginjom mora Tiamat, te je imao važnu političku svrhu: Bilo je to vrijeme da se novi kralj okruni ili da se mandat trenutnog kralja simbolički obnovi.
Različite drevne kulture su imale različite datume proslave Nove godine; Egipćani, Feničani i Perzijanci svoju su Novu godinu slavili u vrijeme jesenjeg ekvinocija, a Grci su slavili Novu godinu na zimski solsticij.
Rani rimski kalendar je označavao 1. mart kao dan nove godine. Kalendar je imao samo 10 mjeseci i počinjao je martom. Činjenica da je nova godina počinjala u martu se još uvijek se reflektira u imenima mjeseca modernog kalendara. September je nekad bio sedmi mjesec u kalendaru (lat. septem – sedam) , oktobar je bio osmi mjesec (lat. octo – osam), november je bio deveti (lat. novem – devet) i december – deseti mjesec u kalendaru (lat. decem – deset).
Prvi put kad se nova godina slavila 1. januara se dogodilo 153 godine p.n.e. u Rimu (zapravo, mjesec januar nije postojao sve do 700 g. p.n.e. kad je drugi kralj Rima, Numa Pontilije, kalendaru dodao januar i februar). Nova godina je premještena s marta na januar jer je to bio početak građanske godine – mjeseca kad su dva novoizabrana rimska konzula (najviša službena dužnost u Rimskoj republici) započinjala svoje jednogodišnje mandate. No, taj datum nije uvijek bio striktan i nova godina se još uvijek ponekad slavila 1. marta.
46 godine p.n.e. Julije Cezar je predstavio novi kalendar, poboljšan u odnosu na stari rimski kalendar, jer se stari bazirao na mjesečevim mijenama i tokom godina postao je poprilično neprecizan. Julijevski kalendar 1. januar označava kao početak nove godine, i otada se u rimskom svijetu 1. januar slavi kao nova godina.
Međutim, u srednjovjekovnoj Europi proslave koje se održavaju za Novu godinu smatrale su se poganskim i nekršćanskim, te je 567. godine crkveni Koncil u Tours-u ukinuo 1. januar kao prvi dan nove godine. Na različitim mjestima i u različitim razdobljima nova godina se slavila 25. decembra na Božić, 1. marta, 25. marta i na Uskrs.
1582. g. Gregorijanski kalendar je vratio 1. januar kao prvi dan nove godine. Iako je većina katoličkih zemalja odmah usvojila Gregorijanski kalendar, u protestantskim zemljama prihvaćanje je teklo postupno. Britanci nisu usvojili Gregorijanski kalendar sve do 1752. godine. Sve dotada Britansko Carstvo i njegove američke kolonije su Novu godinu još uvijek slavile 1. marta.